حامی و پشتیبان

همسفر چه واژه پرمعنایی؛ اولین‌بار این واژه را در سفرهای خانوادگی و دوستانه که می‌رفتیم شنیدم. مادرم همیشه می‌گفت: آدم‌ها را یا با همنشینی یا با سفر‌، بیشتر می‌توان شناخت. در سفر بیشتر؛ چون وقت بیشتری را با هم می‌گذرانیم و به اصطلاح آدم‌ها مدتی که زمان بیشتری را با هم سپری کنند، خود واقعیشان را بیشتر نشان می‌دهند.

یازدهم تیر ۱۴۰۱ با حالی خراب و ‌درمانده از همه ‌جا، با جست‌و‌جو در گوگل، کنگره۶۰ را پیدا کردم. وقتی به این‌ مکان امن پا گذاشتم، همسفر نامیده شدم و فهمیدم اینجاست که باید خود اصلیم‌ را نشان دهم. آیا واقعاً همراه و همسفر هستم؟ آیا در تمام سختی‌ها و ‌رنج‌هایی که مسافرم تحمل می‌کند تا من در مسیر آموزش قرار بگیرم، می‌توانم کنارش باشم؟ یا اینکه زود از کوره در می‌روم و میدان را خالی می‌کنم؟ اوایل به نیت رهایی مسافرم وارد کنگره شدم؛ ولی نمی‌دانستم پشت بیماری اعتیاد، بهشتی به نام کنگره۶۰ پنهان شده است.

روزی که در جلسات شنیدم از اعتیاد و مسافرتان تشکر کنید با خودم گفتم چرا باید از رنجی که این همه سال متحمل شدم تشکر کنم و برایم این جمله عجیب بود؛ ولی بعد از سه سال و نیم حضورم در کنگره، تازه متوجه معنی این جمله شدم و علت آن هم آموزش‌هایی است که از سی‌دی‌ها، کتاب‌ها، صحبت‌های آقای مهندس، جهان‌بینی استاد امین، راهنمای عزیزم، همه خدمتگزاران کنگره و از مشارکت‌های مسافران و همسفران عزیز گرفتم.

از خانم آنی بزرگ سپاسگزارم که اگر ایشان نبودند شاید من همسفر هم امروز در کنگره نبودم. ایشان به ما یاد دادند که حامی و پشتیبان مسافرانمان باشیم. ممنونم از مسافری که مرا به واسطه اعتیادش به کنگره۶۰ وصل کرد؛ ولی میانه راه تنهایم گذاشت، شاید می‌خواست من قوی‌تر و صبورتر شوم و بیشتر قدرش را بدانم. مطمئنم و ایمان دارم که مسافرم با حالی بهتر و قدردان‌تر از قبل، مسیر و راه زندگیش به کنگره باز می‌شود و از خدمتگزاران واقعی خواهد شد.

از همه همسفرانی که تنها سفر می‌کنند و مسافرشان همراهشان نیست؛ به‌عنوان یک عضو کوچک، خام و ناپخته کنگره تقاضا می‌کنم در این مسیر پرفراز و نشیب کنار مسافرشان بمانند و سختی‌های این راه را با جان و دل پذیرا باشند و ایمان داشته باشند که قدرت مطلق و نیروهای مافوق یاریشان خواهند کرد؛ زیرا وعده خداوند دروغ نیست و «ا‌ِنّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا» همراه هر سختی، آسانی‌ست.

پیام سفر اول:
«همسفر! تو بر مرکبی نشسته‌ای كه گرچه دير به مقصد مي‌رسی؛ امّا سالم و كامياب خواهی رسيد. پس عجله نكن و در جای خود بنشين و تا مقصد به آنچه علاقه داری مشغول باش تا با كمك خودت و ياری همسفران، به پايان نقطه برسی؛ امّا بينديش كه وقتی اين سفر تمام شد آنجا تو را پاداشی‌ نیکو خواهد بود و آن پاداش بند عشقی است كه بين تو و قدرت مطلق «الله» برقرار خواهد گردید.»

نویسنده: همسفر آرزو رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم)
رابط خبری: همسفر سمیه ن رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم)
عکاس: همسفر رها رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون دهم)
ارسال: همسفر سمیه الف رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی لویی پاستور