همسفربودن افتخار نیست امانت است

سال‌ها قبل از این‌که اسم کنگره۶۰ به گوشم بخورد، زندگی برای من فقط دوام آوردن بود، نه زندگی کردن. نفس می‌کشیدم؛ اما جان نداشتم. صبح‌ها با اضطراب بیدار می‌شدم و شب‌ها با گریه به خواب می‌رفتم. خانه‌ام پر بود از سکوت‌های سنگین، نگاه‌های خسته و دل‌هایی که دیگر توان حرف‌ زدن نداشتند. همسفر بودم؛ اما معنای همسفری را نمی‌دانستم، فقط شاهد ویرانی بودم و خودم هم آرام‌آرام ویران می‌شدم.

در آن تاریکی خودم را گم کرده بودم. پر از خشم فروخورده، ترس، احساس گناه و درماندگی. مدام از خودم می‌پرسیدم: «من کجای این زندگی‌ام»؟ شب‌هایی بود که از شدت فشار عصبی، دلم می‌خواست دیگر صبح نشود. فکر می‌کردم این سرنوشت من است، سوختن، ساختن دیگران و تمام شدن خودم. هیچ‌کس حال من را نمی‌پرسید؛ چون خودم هم بلد نبودم حالم را بفهمم.

قبل از کنگره۶۰، یاد گرفته بودم قوی به‌نظر بیایم؛ اما در درونم پر از ترک بود. لبخند می‌زدم؛ اما دلم خالی بود. سکوت می‌کردم؛ اما فریاد می‌کشیدم. فکر می‌کردم تحمل‌کردن یعنی همسفر خوب بودن، غافل از این‌که داشتم خودم را نابود می‌کردم. احساس بی‌ارزشی، ناامیدی و تنهایی مثل سایه همراهم بود، نه راه رفتن بلد بودم، نه ایستادن، فقط مانده بودم.

ورود به کنگره۶۰ برای من از دل همان تاریکی‌ها اتفاق افتاد، از جایی‌که دیگر چیزی برای از دست‌دادن نداشتم. با دل شکسته، با ذهنی پر از سؤال و قلبی پر از زخم آمدم. باور نداشتم که راهی باشد؛ اما آمده بودم شاید فقط کمی آرام شوم. نمی‌دانستم این‌جا قرار است اول خودم را با تمام ضعف‌ها و ترس‌هایم ببینم.

در کنگره۶۰ فهمیدم که من هم حق زندگی، آرامش و رشد دارم. فهمیدم همسفر بودن یعنی آگاه شدن، نه سوختن. مسیر سفر نیکوتین برای من مسیری بود از تاریکی به شناخت و از قربانی‌ بودن به مسئول بودن. سخت بود، خیلی سخت؛ باید با گذشته‌ام روبه‌رو می‌شدم، با خودِ زخمی‌ام آشتی می‌کردم و یاد می‌گرفتم خودم را نجات دهم.

امروز که چندین سال است در کنگره۶۰ به‌عنوان همسفر ایستاده‌ام، خوب می‌دانم همسفرانی که تازه‌ وارد می‌شوند، چه شب‌هایی را پشت سر گذاشته‌اند. من از همان تاریکی‌ها آمده‌ام. این جایگاه برای من افتخار نیست، امانت است، امانتِ دردهایی که به آگاهی تبدیل شدند.

هفته همسفر، برای من یادآور این است که هیچ تاریکی‌ای ابدی نیست؛ اگر مسیر درست را پیدا کنیم. به تمام همسفران می‌گویم: اگر امروز خسته‌ و ناامید هستید؛ اگر خودتان را گم کرده‌اید، بدانید من روزی همان‌جا بودم. کنگره۶۰، نور آرامی است که اگر بمانید، راه را نشانتان می‌دهد.

هفته همسفر فرصتی ارزشمند برای قدردانی از صبوری، عشق و همراهی کسانی است که در مسیر درمان و رشد، دوشادوش عزیزانشان ایستاده‌اند. همسفران با دل‌های پرمهر و نگاه‌های امیدوار، نقش بزرگی در ایجاد آرامش، انگیزه و پایداری خانواده دارند. این هفته را به همه همسفران تبریک می‌گویم.

نویسنده: راهنمای ویلیام‌وایت همسفر زهرا
رابط خبری: مسافر نیکوتین همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر نسرین (لژیون ویلیام‌وایت)
ویرایش و ارسال: همسفر سمیه رهجوی راهنما همسفر زهره (لژیون هفتم) دبیر اول سایت
همسفران نمایندگی کوروش آذرپور